Aleja grabowa w parku miejskim (Park Żubra) w Złocieńcu. U podnóża wzgórza zamkowego na którym stał niegdyś piękny Złocieniecki Zamek roztacza się park miejski, zwany obecnie „parkiem Żubra”. Jest to nieoficjalna nazwa parku, która pochodzi o nazwiska pierwszego powojennego opiekuna parku, którym był pan Jan Żuber. Park miejski zwany do 1945 roku Ogrodem Zamkowym, był urokliwym miejscem niezwykłej roślinności i rzadkich gatunków drzew. Spacerując dziś po parku warto zwrócić uwagę na niezwykłą i wyjątkową aleję grabową.
Szpital rehabilitacyjny nad jeziorem Kańsko (ok. 5 km od Złocieńca) wybudowany został na początku XX wieku. Otwarty w dniu 6.10.1906 roku jako ośrodek rehabilitacji i rekonwalescencji dla pacjentów z terenu całego Pomorza oraz Meklemburgii. W czasie I wojny światowej funkcjonował jako szpital wojskowy, w czasie II wojny światowej stanowił ośrodek rehabilitacyjny dla pilotów niemieckich.
Po II wojnie światowej przejęty przez MBP a następnie MSWiA funkcjonował na przemian jako sanatorium bądź szpital leczący osoby ze schorzeniami płuc, w tym także gruźlicę. Od 1997 roku przekształcony w szpital rehabilitacyjny MSWiA specjalizujący się we wczesnej rehabilitacji kardiologicznej, neurologicznej oraz ortopedycznej. Teren Szpitala stanowi obszar 2,8 ha. Budynek główny usytuowany jest 17 m nad lustrem wody. Jezioro Kańsko położone jest 117,9 m n.p.m., ma 54,2 ha powierzchni, 6 m głębokości a długość linii brzegowej wynosi 4,2 km. W pobliżu szpitala przebiega szlak rowerowy „Jezioro Kańsko” o długość 16,6 km oznakowany kolorem zielonym.
Zamek w Złocieńcu (nieistniejący) powstał na początku XIV w. z inicjatywy synów Ludolfa Wedela z Krępcewa nad Iną: Ludka i Hasso. Posiadał on wówczas regularny rzut o wymiarach 36 x 36 m i był zbudowany w stylu średniowiecznym.
W 1317 r. został on przekazany w zastaw na 14 lat biskupowi Kamieńskiemu. W 1320 r. prace przy zamku rozwinięto. Zamek otoczony został głęboką do 5 m fosą. Hasso i Ludek zbudowali również dwa równoległe do siebie budynki mieszkalne o proporcjach rzutu zbliżonych do wież około 10 x 7,5 m. Już w dokumentach z 1317 roku Złocieniec był nazywany miastem z zamkiem.
W 1326 roku kiedy to wojska polsko - litewskie zdobyły okolice Drawska i częściowo Złocieńca, zamek został częściowo zniszczony. W 1384 r. 1/4 część zamku został sprzedana sprzymierzeńcowi Polski i książąt pomorskich Ekhardowi von den Wolde. W 1389 r. Krzyżacy uderzyli na zamek w Złocieńcu i po trzydniowym oblężeniu zdobyli i spalili miasto wraz z zamkiem.
W 1450 r. Henryk von Borke, zw. "czarnym Rycerzem" został właścicielem części zamku. W 1518 r. Karsten Borke wykupił pozostałą część zamku od Melchiora von Wedel. Od tego czasu Borkowie stają się właścicielami zamku i miasta. Za ich panowania nastąpiła zasadnicza zmiana w wyglądzie zamku. Nie był to już zamek gotycki ale renesansowy.
Po śmierci ostatniego z rodu von Borke - Heinricha Philipa von Borke zamek przeszedł w posiadanie jego żony, a w 1836 r. w ręce jego sióstr. Ostatnie zmiany w przebudowie zamku nastąpiły w latach 1899 - 1906. Przebudowy tej dokonał ostatni z właścicieli zamku major Kurt von Griesheim.
Do tematu złocienieckiego zamku powrócono w czasach powojennych, w latach 1957 i 1967. Przeprowadzono wówczas prace archeologiczne, dzięki którym możemy poznać historię nieistniejącego już zamku.
Kościół gotycki (z wieżą neogotycką z 1875r. oraz fragmenty muru świadczące o gotyckim pochodzeniu). Dokładnie nie wiadomo, kiedy powstała kamienna budowla świątyni. Przyjmuje się, że została wzniesiona w XV w. Musiało to nastąpić jeszcze w czasach, kiedy miasto należało do Wedlów, gdyż na wewnętrznej ścianie wieży widniał przez setki lat herb tej rodziny. Był to czas panowania Zakonu Krzyżackiego.
Nieprzypadkowo pierwotne imię świątyni nawiązuje do patronki tego zakonu świętej Marii. W ciągu stuleci zewnętrzna bryła kościoła uległa wielu zmianom. Kościół zbudowano w tak zwanym stylu zakonnego gotyku. W 1529 roku wieża otrzymała miedziany dach. Prawdziwe spustoszenie przyniosły dwa wielkie pożary w mieście. Podczas pierwszego pożaru w 1658 roku zawaliło się gotyckie sklepienie świątyni, którego nie odtworzono już nigdy.
W latach 1847-1849 dokonano wielu modernizacji, niszcząc historyczne detale i pamiątki. Frontową część wieży obmurowano gładką, nieefektowna ścianą, usunięto zewnętrzne przypory, a we wszystkich oknach zlikwidowano gotyckie łuki. Szarym tynkiem przykryto piękny kamień klasztorny. W 1879 roku rozebrano pozostałości starej wieży kościelnej i wybudowano nową.
W latach 1936-1937 przystąpiono do renowacji kościoła. Znacznym zmianom poddana została wieża. Zniknęły narożne wieżyczki, umieszczone na wysokości zegara. Cztery biegnące wzdłuż wieży przypory zostały zakończone na wysokości zegara trywialnymi, płaskimi daszkami. Dolna krawędź wieży wyrównano, co odebrało jej dawny urok. Dawniej smukła, lekka wieża teraz robiła wrażenie masywnej i przysadzistej. Odnowiono też wnętrze świątyni. Szczeciński malarz kościelny Hoffman pomalował ściany na kolor błękitny. Dodał piękne, matowo - złote elementy na suficie i nad chórem i amboną. Podłoga została wyłożona klinkierem produkowanym w złocienieckich cegielniach. W marcu 1937 roku poświęcono odnowiony kościół.
W nocy z 6 na 7 grudnia 1981 roku wybuch pożar w kaplicy Matki Boskiej Ostrobramskiej. Główną ozdobą kaplicy była wierna kopia obrazu Matki Boskiej Ostrobramskiej, osadzona w pięknych i bardzo drogich ramach. Niestety, kaplica ucierpiała bardzo poważnie. Do dziś nie są znane przyczyny pożaru. Usuwając skutki pożaru kaplicy dokonano tez istotnych modernizacji wewnątrz kościoła. Prace remontowe trwały trzy lata. Zdemontowano między innymi balkony, odnowiono elewację, zamurowano wnętrze do krypty pod ołtarzem i wykonano w części prezbiterialnej nowe witraże. Drewniany sufit i podłoga zostały zastąpiono betonowymi.16 maja 1985 roku biskup koszalińsko - kołobrzeski Ignacy Jeż dokonał konsekracji wyremontowanego kościoła. 23 listopada 2003 roku chór ozdobiono witrażem świętej Cecylii, patronki chórów i muzyki liturgicznej, a w 2006 roku kaplicę Matki Boskiej Ostrobramskiej upiększył kolejny witraż poświęcony pamięci Jana Pawła II.
Źródło:„Złocieniec” Przygoda z Historią, J. Leszczełowski
Złocieniecki ratusz został zbudowany w XIV wieku w stylu gotyckim. Gotycki budynek padał ofiarą licznych pożarów, ostatecznie kres jego żywotowi położył pożar z 1658 roku. Nowy budynek został wzniesiony w 1671 roku. Odbudowa możliwa była dzięki wsparciu właściciela miasta Caspara von Borckego, który dostarczył cegieł i drewna. W 1836 roku postanowiono zburzyć stary budynek ratusza.
Nowoczesny budynek został zbudowany w drugiej połowie XIX wieku dzięki staraniom ówczesnego burmistrza Karola Lentza. Odtąd budynek ten stał się siedzibą rady miejskiej i sądu. W ratuszu znajdował się podobnie jak dziś urząd stanu cywilnego. Przed I wojną światową ratusz został przebudowany i stał się prawdziwa ozdobą rynku. Znajdujący się na frontonie herb miasta został wykonany według pomysłu samego burmistrza Karola Brandta.
Na dachu ratusza zamontowana była syrena alarmu przeciwpożarowego. Sprawność tego urządzenia musiała być codziennie sprawdzana. Po II wojnie światowej ratusz zajęły polskie władze wojskowe, natomiast pierwszy burmistrz Rysowski, urzędował w budynku Miejskiej Kasy Oszczędności. Przez pewien czas siedzibę w ratuszu miał Urząd Bezpieczeństwa. Była to jednak sytuacja przejściowa i władze odzyskały budynek ratusza. Do 1989 roku swoją siedzibę w pomieszczeniach ratusza miała także Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. W drugiej połowie minionego stulecia zmodernizowano między innymi schody przez głównym wejściem, ale ogólny wygląd budynku pozostał do obecnych czasów niezmieniony.
Miasto otrzymało prawa miejskie w 1333 roku.