Pałac w Cieszynie został wybudowany w II poł. XIX w. w stylu neorenesansowym. Jest to budynek jednorodny stylowy, założony na planie nieregularnego prostokąta z dwoma wieżami i ryzalitem przy fasadzie z werandą od strony elewacji ogrodowej. Elewacje pałacu podzielone są prostokątnymi oknami zamkniętymi łukami odcinkowymi. Wnętrze pałacu jest dwukondygnacyjne o nietypowym rozplanowaniu pomieszczeń.
W trakcie frontowym znajduje się cały szereg niewielkich pomieszczeń łącznie z sienia. Natomiast na osi wejścia, w trakcie ogrodowym usytuowane są ogromne pomieszczenia, salon z wyjściem na werandę oraz holl z klatką schodową prowadzącą na piętro.
Ponadto przy elewacji wschodniej znajdują się trzy pomieszczenia połączone wejściami z hollem. Obecnie w pałacu mieści się Ośrodek Kolonijno - Wczasowy. Po północnej stronie pałacu, nad jeziorem położony jest park. Rośnie w nim wiele unikatowych drzew: dęby, buki, topole, graby, świerki, modrzewie, choinka kanadyjska, wejmutka, żywotnik zachodni, limba i inne.
Pałac neogotycki z II poł. XIX w. otoczono małym parkiem krajobrazowym o cechach angielskich. W kompozycji wnętrza dominowała duża polana otaczająca pałac. Ze składu gatunkowego i wielu drzew, które są znacznie starsze od pałacu, można przypuszczać, że pochodzą one z zadrzewienia dawnego lasu, rosnącego dawniej na tym terenie. Park łączy się z dużym obszarem leśnym położonym nad jeziorem Wąsosze. Obecnie w Pałacu mieści się Ośrodek Wypoczynkowy.
Pierwsze wzmianki o wsi Bobrowo (niem. Dietersdorf) pojawiły się w 1333 roku. Wchodziło ono wówczas w skład dóbr złocienieckich. Jako dziedzictwo wdowy po ostatnim Borku ze Złocieńca w 1846 r. zostało odkupione przez jednego z wnuków siostry - Konstantyna von Knebel - Doeberitz.
W latach 1851 - 1853 zbudował on pałac eklektyczny wg ówczesnej mody, z wysoką wieżą z blankami i wykuszem. Pałac usytuowano poza dziedzińcem folwarku. Przy pałacu w tym okresie założono rozległy park angielski, włączając w jego granice Jezioro Kozy. Park przecinał alejki o układzie swobodnym, łączyły pałac z dziedzińcem i z odległym jego obrzeżem.
Pałac otaczała duża polana z nasadzonymi drzewami rodzimymi i obcego pochodzenia. W 1884 r. został zbudowany parterowy budynek ogrodnika, zlokalizowany we wschodnim narożniku założenia parkowego. W 1872 r. Bobrowo przejął Artur von Knebel - Doebinitz, który przekazał majątek w ręce ostatniemu właścicielowi do 1945 r. adaptowanemu bratankowi Hasso von Knebel - Doebinitz z Suliszewa.
W 1894 r. pałac częściowo spalił się. Został jednak bez zmian odbudowany w tymże roku. W 1928 r. do majątku liczącego 1802 ha gruntów należały folwarki: Buczyna i Sułoszyn. W czasie II wojny światowej znajdował się tu obóz pracy dla 35 Polaków. Po wojnie majątek został upaństwowiony. Od 1972 r. w pałacu mieści się Specjalny Ośrodek Szkolno - Wychowawczy.
Pałac w Darskowie został wzniesiony w latach 1777 - 1780 w stylu rokoko przez Krzysztofa von Doeberwitz, który kupił majątek Darskowo w 1775r. Wraz z pałacem został założony ogród. Na początku XIX w. majątek został częściowo spustoszony podczas pobytu wojsk napoleońskich, które stacjonowały tutaj w czasie odwrotu spod Moskwy.
Prawdopodobnie w 1806 r. po opuszczeniu Darskowa przez wojsko Ludwik von Knebel - Doeberwiz przystąpił do generalnego remontu pałacu, nie powodując specjalnych zmian w bryle budynku. W 1840 r. jego syn Rudolf odziedziczył majątek i przystąpił do rozbudowy pałacu i parku. Ostatnia przebudowa miała miejsce w 1897 r. Pałac zbudowany jest z trzech powstałych, w różnym czasie brył.
Założony na planie wydłużonego prostokąta, od zachodu z dostawionym prostopadle mniejszym prostokątem w miejscu ich połączenia, od strony północnej (fasady) z małą, górującą nad skrzydłami wieżą, która nakryta jest dachem iglicowym. Pałac jest dwukondygnacyjny, w strefie korpusu częściowo podpiwniczony. Czas wojny pałac przetrwał bez większych zniszczeń. Na przełomie lat 1980/1990 przeprowadzono kapitalny remont. W chwili obecnej w pałacu mieści się Dom Pomocy Społecznej.
Kościół filialny p.w.. narodzenia NMP został zbudowany w II poł. XIX w. Z cegły w stylu neoromańskim, z wyodrębnionym prezbiterium zakończonym trójbocznie. Wejście i okna zakończone półkoliście, dach dwuspadowy, nad prezbiterium trójpołaciowy. 17.02.1947 r. kościół został poświęcony.
Na szczególną uwagę zasługują: klamka umieszczona w drzwiach kościoła, w formie esowatej, zakończona wolutą; przy ujęciu przechodzącą w popiersie z głową o pełnej twarzy okolone lokami; ujęcie okrągłe dekorowane ornamentem roślinnym, dzwon znajdujący się w dzwonnicy przy cmentarzu o kształcie kielichowatym zawieszony na sześcioramiennej koronie; serce dzwonu jest żeliwne z kulą na wysokości kołnierza; na czapie dzwonu znajduje się dekoracja z liści akantu.
Barokowa świątynia p.w. Świętego Kazimierza wzniesiona w 1987 roku. W XVIII wieku częściowo przebudowana. Kościół na rzucie prostokąta wykonana jest z cegły, tynkowany z prezbiterium zakończonym trójbocznie. Od strony południowej znajduje się zakrystia oraz długa, wąska przybudówka mieszcząca emporę.
Od strony zachodniej nadbudowana nad nawą szachulcową jednokondygnacyjna wieża kryta hełmem z neogotycką ażurową latarnią. Wnętrze jest otynkowane, strop płaski. Zabytkowy wystrój stanowią: barokowy ołtarz główny z XIII w., barokowa ambona z przełomu XVII i XVIII w., obraz (olej na płótnie) „Chrzest św. Jana” G. Fugela z XIX w. , dwa secesyjne żyrandole z XX w. Z pozłacanego żeliwa i porcelany, dzwon z 1844 r. świecznik ścienny z XIX w. , barokowy świecznik cynowy z XVIII. W ostatnich latach przeprowadzono kapitalny remont kościoła (nowe tynki, wieża, instalacja elektryczna, dach z blachy cynkowej, murowane ogrodzenie).
